Malumunuz Ortadoğu bölgesi hiç bir zaman barış ve huzur içinde olmadı. Yüzyıllar boyu süren bu savaşlarda milyonlarca insan hayatını kaybetti. Özellikle de savunmasız kadın ve çocuklar... 

Sadede geleyim...

Sosyal medyada bu aralar bir video dolaşıyor. 

Bir kaç gündür İsrail ve İran'ın birbirlerine füze yağdırmalarını Lübnan'da bir tepenin üstünde bulunan lüks gazinoda eğlenen oldukça şık kadın ve erkekli grup telefonla çekmeye çalışıyorlar. Bir yanda savaş, diğer yanda bunu istismar edip telefonuna kaydettikten sonra yayınlamaya hazırlanan bir grup azınlık. 

Akıllara Ahmet Kaya'nın bestesini ve güftesini yaptığı "Kum Gibi" geliyor. Ne diyordu şarkının bir bölümünde, 

"Martılar ağlardı çöplüklerde, 
Biz seninle gülüşürdük, 
Şehirlere bombalar yağardı her gece, 
Biz durmadan sevişirdik...

İzlediğim manzara bana bu sözleri hatırlattı. 

Gelelim savaşın kimler üzerinde en çok hasar bıraktığına.  

Girişte de belirttiğim üzere tabii ki çocuklar... 

**

Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Bildirgesi’nde de söylendiği gibi, çocuğun kişiliği, savaşların hiç bir zaman sağlayamadığı ve daha çok yıkıma uğrattığı, mutluluk sevgi ve anlayış ortamında tam ve uyumlu olarak gelişmektedir. 

Ne yazık ki, sadece Ortadoğu bölgesi değil, dünyanın pek çok yerinde silahlı çatışmalar devam etmekte ve bu savaşların kötü sonuçları çocukları da kapsamaktadır. Günümüzde milyonlarca çocuk, ülkelerin kendi politik çatışmaları ve başka topraklara egemen olma hegomanyaları için çıkardıkları savaşların, terör saldırılarının doğrudan ya da dolaylı olarak masum kurbanları durumuna düşmektedirler.

Silahlı çatışmalar sonucu ortaya çıkan durumlar savunmasız ve incinebilir olmaları nedeniyle öncelikle çocukları etkilemekte ve bunu pek çok değişik şekilde yapmaktadır. 

Hüküm süren kaos nedeniyle çocuklar çoğunlukla yalnız kalmakta, bir kısmı çocuk askerler haline gelirken, diğerleri ise çeşitli şekillerde sömürülmekte ve istismar edilmektedir. Bu çocukların temel hakları insanlık dışı, zalim davalar uğruna utanmazca yok sayılmaktadır. Ölen çoğunluğun yanı sıra, pek çok çocuk da derin sarsıntıya uğramakta, yaralanmakta, sakat kalmaktadır.

Üç yüz elli yıl sonra, çoğu çocuğun yaşamı halen Hobbes’in tanımladığı gibidir; “Sözsüz, yazısız, toplumsuz ve hepsinden kötüsü süre giden korku ve zora bağlı ölüm tehlikesi ile insan yaşamı yalnız, yoksul, kaba, kötü ve kısa”.

Bu kadar...