Bir şarkı başlar bazen… Ve o anda dünya susar.

Rüzgâr bile nefesini tutar, kalpler aynı ritimde atmaya başlar.

Notalar kalbe dokunur, kelimeler bir duaya dönüşür.

Müzik, aslında insanın göğe gönderdiği en zarif dua biçimidir.

Ne dilek kâğıdına yazılır, ne de sesli söylenir; sadece hissedilir.

Bir keman sesi, bir piyano tuşu, bir ney nefesi… Hepsi ruhun dile geldiği anlardır.

Her enstrüman, insan kalbinin farklı bir köşesini temsil eder.

Bazen bir ud sesiyle eski bir sevdanın kapısı aralanır,

bazen bir gitar teliyle çocukluk anıları çıkar karşına.

Ve sen, o anda farkına bile varmadan, bir hatıranın tam ortasında bulursun kendini.

Eski plaklar, kasetler, radyodan gelen cızırtılı sesler… Hepsi bir dönemin kalp atışlarıydı.

Bir şarkının ilk saniyesi, seni bir anda yıllar öncesine götürürdü.

Bir sokak, bir gülüş, bir mektup, bir ayrılık…

Hepsi o melodinin içinde saklıydı.

O zamanlar insanlar şarkı dinlerken susardı;

şimdi herkes konuşuyor ama kimse duymuyor.

Belki de bu yüzden artık müzik eskisi kadar derine inmiyor.

Müzik bizi göğe yaklaştırır çünkü saf duygunun sesidir.

Ne yalan barındırır, ne maske.

Bir insan ağladığında da, güldüğünde de aynı notalar yankılanır.

Çünkü müzik, insanın içini anlatır; kelimelerin yetmediği yerden başlar.

Bir şarkının içinde bazen bir ömrü bulursun…

Bir sevdayı, bir kaybı, bir umut kırıntısını.

Ve bazen, bir tek nota bile yetiverir:

Seni geçmişe, sevdiğine, hatta kendine döndürmeye.

Bir ezgi duyarsın ve kalbinin en kuytu yerinde bir ışık yanar.

O ışık sönmez… çünkü müzik, insanın içinde yankılanan sonsuzluktur.

Müzik, sadece kulakla değil, kalple duyulursa anlam bulur.

Çünkü müzik… insana Tanrı’nın en nazik armağanıdır..

Ve her ezgi, göğe doğru yükselen sessiz bir duadır.

Nota ve Tınıyla... 

macit.soydan@gmail.com