Bir  enstrumanı orta derecede bile icra edebilmek kadar güzelbir şey var mıdır bilemiyorum?

Kısaca sanatsa bunun adı…

Bir tahta parçasının tellerien dokunarak hoş nağmeler çıkarmak; bir  tahta ya da metâl borunun  tuşlarına dokunmak; üflemek; sonunda da melodiler çıkarmak da ne hoştur…

Bir ezgiyi kusursuzca söze dökebilmek; insana mutluluk verir…

Müzik ruhun gıdası…

Buraya kadar her şey güzel…

Lakin,  sanatsa kalarak, sanatsa bırakılarak hayat damarlarından biri kopartımış bir toplumda sanatçı olmak da zor; sanatçı yamaı olmak da; sanatçı özentisi olmak da…

Hele de sokak müzisyeni isen…

Yollarda, caddelerde, metrolarda,  semt pazarı giriş-çıkışlarnıda; hastane önlerinde, pastane önlerinde; kısacası her yerde karşımıza çıkıyorlar son birkaç yıldır ve sayıları giderek artara…

Çoğunluğu görme engelli olan bu müzik emekçilerinin işini iyi yapan da var; Cuma Namazı çıkışı müezzin çığırtkanlığı gibi; iki şarkı arası; ‘Lütfen boş geçmeyeim’  diyerek melodik dilenen de var…

Onlar; ‘Dilenci’ kabul ama…

Tamam ama…

İş icabı tam 34 ülke gezdim; başkentler,  sahil beldeleri filfilan; her yerde soak müzisyeni vardı; caz, pop, rocak, bues, samba, rumba,ça-ça;  hemen her ritimde, oriental falan da vardı; ama hiçbirisi de kendi dilende ‘Lütfen boş geçmeyin’ demiyordu; haydi buraya kadar da tamam…

Yine bir tamam ama daha…

Arkadaş, sen ne kadar başarılı söylersen söyle…

Adam senin müziğine vermiyor parayı…

Sokakta olmana ve körlüğüne veriyor…

Yani sanata değil; demogojine veriyor…

Geçenlerde; ‘Ulan’ dedim; ‘Al gitarı eline, git kuytu bir köşeye; bir-iki saat çal gitarı; en az on dilde şarkı söyleme kabiilyetin de var; söylebakalımne olacak?’…

Yaptım da; toplam iki günde 5 saat ensturamn çaldım ve 700 TL para geldi…

Sanatıma mı geldi?

Hayır; geçerken acıyan bakışlar ve başın üsütnedn  sadaka geçirmesi ile verilen bozukluklar o kadar…

Sen orada; Bach olsan ne, İbo olsan ne, Orhan Baba olsan ne?

Bu ülkede kimse sokak müzisyenelrine sanat için para vermiyor…

‘Yazık’ denilerek; ‘Şşşükürleeeer olsun  ya rabbbiiimmmm halime’ denilerek para veriliyor ya da atılıyor sokak müzisyenlerinin önündeki para kutularına…

Bunun da maalesef; ‘Resmi Dilencilik’ oluyor ister istemez…

Bu durum kolay para kazanma yolunu seçen engellinin de işine mi geliyor; evet; çünkü işportacılık filan emek istiyor; zor iş; ama geç bir  köşeye iki tımbırdat; iki kareoke yap; pastayı götür…

Kimsenin  kazandığında gözümüz yok ama…

Sanattan  anlamayanların ülkesinde; sokak müzisyenleri; ‘Resmi Dilenci’dir…