‘Hiçbirşey ülkesinde, her şey hiçbirşeymiş; hiçbirşey her şey her şeymiş; her şey hiçbirşey’ diye bir aliterasyon yapıyordu bir şarkısında İlhan İrem…

Hiçbirşeyin her şey olması, dolayısıyla da her şeyin hiçbirşey sıfatını taşıması…

*********

Birçok kişinin statü ya da mesleği ile ilgili olarak gönlünde bir yatar ve bu statü ya da bu mesleği; kıyısından ya da köşesinden de olsa icra edemezse, içinde ukte kalır…

Bir de olduğundan farklı görünmek olgusu vardır ki, ‘Aşağılık Kompleksi’nin bir uzantısıdır…

‘Mitomani’ ya da kedi yalanına kendini inandırma kavramı ies çok riskli bir hastalıktır..

*********

Hiç etrafınızda olmadığı bir mesleğin statüsünen faydalananlara tanıklık ettiniz mi?

Birazdan tanıtacağık iki kitaplık seri, aslında bu soruların tamamını içeren, çok ilginç iki kitap…

*********

Eski profesyonel bir gazeteci olan yazarımız Boğaç Yüzgül; gazeteciliği dönemined tam 12 yıl boyunca bu sosyolojik içerik çözümlemesi kitabı için, sayısı tam da belli olmayan bir grupla yakınlaşarak onlarla iyi diyaloglar kurmuş ve hemen hepsini yakından tanımış…

Sonra da ortaya bu kitaplar serisi çıkmış:

EKİP-1/OTEL FARELERİNİN GİZEMLİ HAYAT HKAYELERİ ve EKİP-2/CEMİYETİN YANCILARI…

*********

Bol yemekli toplantılara, akademisyen ya da gazeteci kılıgı ile katılan ve bu meslekle hiç ilgi olmayan beleşçi takımını gözlemlemiş ve oldukça da iyi ir dille kaleme almış Yüzgül…

Bu kiatplarda yer alan tüm karakterler, tamamıyla gerçek hayatta varolan, zaman içinde, kitap oluşurken ölmüş, belli bir  süre bu hayat tarzı ile yaşamış ve halen yaşamakta olan kimselerdir.

Elbette bu kitap birilerini ispiyonlamak,  deşifre etmek ya da amiyane tabirle gambazlamak açin yazılmış bir kitap değildir; aksine bu kitapta yer alan kişilerin ekip olma rolleri dışındaki hayatlarının aslında hiç de kötü, yadsınacak ya da acınacak bir süreç içermemesidir…

Zaten bu kişilerin, birbirlerini tanımlarken, ‘Ekip’ ifadesini kullanmaları ve yine ‘Ekip’ ortak paydasında buluşmaları, kendilerini bir ekibin ruhu içinde yani söz konusu ‘Ekip’ içinde görmeleri; kitaba adını veren temel kaynaklardan biridir.

Ancak kitaptaki isimler, gerçek hayattaki isimleri değil, gerçek hattaki isimlerine çok benzer  bir yakıştırma ile kaleme alınmıştır.

Mesela, Ahmet ‘Mehmet’, Ali ‘Veli’, Kazım ‘Nazım’ olmuştur.

İsimlerle birlikte, her kişinin, yani her ekip üyesinin bir lakabı vardır.

Bu lakap o kişiye, bizzat ekip tarafından takılmıştır ve menfi ya da müspet; bu lakap,  o kişinin hayatının sonuna kadar bir sabıka kaydı gibi taşıyacağı bir unvan ya da takma ad niteliği taşımaktadır.

Yani ekip üyeleri, birbirlerini isimlerinin yanı sıra, daha çok o lakaplarla anmaktadırlar.

*********

Kitaptan kısa bir alıntı yapalım:

‘Genel olarak baktığımızda, özellikle de lüks otellerde düzenlenen kokteyl, resepsiyon ve açık büfe yemeklerde, üç temel tip insan modeli ile karşılaşırsınız.

Zaten bu insanlar duruşları ile, oturuş kalkışları ile, içki kadehini tutuşları ile, söz konusu içkiyi içişleri ile kendilerini iyice belli ederek, ait oldukları grubu gözler önüne sererler…

 İlk grup insan modelinin ortak özelliği, bu kişilerin; söz konusu resepsiyona neden geldiklerini ve orada bulunuş amaçlarını bilen insanlar olmalarıdır…

İçki kadehini, avuçlarının alt kısmından hafifçe yukarı kaldırarak, içeceklerini; yavaş yavaş yudumlarlar. Herhangi bir yere oturacakları zaman, yavaş oturur ama hızlı kalkarlar. Az yemek yerler,  ama tatlıyı mutlaka alırlar.

 Masadaki bez peçeteyi, kucaklarına değil, çaprazlamasına, tabaklarının altına korlar, yemek sırasında sohbetten kendilerini alı komazlar…

 İkinci grup insan modeli de, muhtemelen açık büfe resepsiyon ya da kokteyl kültürü olmayan, salonda kendilerini yanlız ya da yabancı  hisseden kişilerden oluşur.

 Upuzun gece boyunca, sadece bir, bilemedin; en fazla iki kadeh içki alırlar, ellerinden düşürmekten korktukları içki kadehini, sımsıkı kavrarlar ve gece boyu en fazla iki kanepeden başka hiçbir şey yemezler.

 Kolay kolay hiçbir yere de oturmazlar.

 Masa düzeni yemeklerde ise, en arka masaya usulen otururlar…

 Üçüncü grup insan modeli ki, kitapta konu edinilen ‘Ekip’, bu gurubun içinde yer almaktadır; bu kişiler, kokteyl ya da yemek salonunda, onur konuğu ya da ev sahibi tutumu içindedirler.

İçki kadehini, ucundan hafif kaldırarak tutarlar ve sürekli kadehi sallarlar.

 Gelen herkese başları ya da kolları ile selam verirler. Çok içerler, çok çeşitli içerler, kolaly kolay sarhoş olmadıkları için, bu karıştırma, onları çok etkilemez. Masaya bir hayli hızlı otururlar, ağır ağır kalkarlar. Çok yemek yerler, hatta doysalar bile yerler. Bu modele dahil olan ekip ise, bunlara ek olarak, mönüyü eleştirir, protesto eder, hatta firmanın büyüklüğüne göre mönü zayıfsa; bunu bizzat söz konusu şirket yetkilisine sitemle söylerler.

 Ekip olarak söz edilen grubun şu andaki kesin sayısı tam olarak bilinmemektedir…’

*********

Boğaç Yüzgül hiç üşenmemiş ve bu olgunun danyadaki bilinen tarihini de araştırmış…

Kitaba göre ‘Otel Fareleri’nin bilinen en eski kökeni, Napolyon döneminde sarayda verilen davetlre katılan esnaf…

Şık giyinerek mal tedarik ettikleri saraya, iik akşamda bir düzenlenen kokteyllere katılmışlar…

Türkiye’de ise, 1955 yılında İstanbul Hilton ile başlayır ve başlatanlar da bölge sakini Ermeniler…

Kitaba göre Ermeniler, halen ekip olarak çok aktifler…

*********

Her iki kitapta da ilginç gözlem ve notlar var ve tabii ki kişilerin ilginç hikayeleri…

*********

EKİP-1/OTEL FARELERİNİN GİZEMLİ HAYAT HKAYELERİ ve EKİP-2/CEMİYETİN YANCILARI adlı kitaplar, internette de ve bazı ayyınevlerinde de satışı olan kitaplar…

Öze platformlarda da seslendirilerek sesli kitaba dönüştürülmüş…

Tirajı komik olaylaın kon edinilidği kitapları sevenler için, iik kitap da ilginç…

Tavsiye ediyorum…

*********

Görüşmek ve okunmak dileğiyle…