Bir zamanlar insanların yüzü daha sıcaktı. Selamlar içtendi, sözler namustu, ekmek ise alın terinin hakkıydı. 

Kimse bir diğerinin kuyusunu kazmaz, biri düştüğünde el uzatmak insanlığın gereği sayılırdı. Çünkü o yıllarda insanlar, insan kalabilmek için yaşardı.

Bugünse her şey hızla değişti. 

Aşk bile bir tık uzağa sığdı; dostluklar, internet bağlantısının gücü kadar sürdü. 

Ekmek kavgası, hırs kavgasına dönüştü. İnsanlar artık geçim derdinden çok, “görünme” derdine düştü. 

Oysa bir zamanlar bir tas çorba, bir dilim ekmek ve samimi bir gülümseme yeterdi. Şimdi kalabalıklar arasında yalnız, maskeler arasında yabancıyız.

Hayat, ne aşk davasıdır ne de ekmek kavgası… 

Hayat, **insan kalabilme mücadelesidir.**

Çünkü insan olmak kolay, insan kalmak zordur.

Şerefiyle yaşamak, namusla yürümek, onurla dik durmak artık çağ dışı sayılıyor belki ama gerçek değerler hiçbir çağda eskimez.

Bir zamanlar babalarımız, “Evin fakir olsun ama alnın ak olsun” derdi. O cümle bir hayat pusulasıydı. Şimdi o pusulayı kaybettik sanki.

Bugün herkes bir yerlere yetişmeye çalışıyor ama kimse kendine varamıyor. Birkaç kuru menfaat için eğilip bükülen, değerlerinden vazgeçen bir kalabalığın içindeyiz. 

Oysa asıl mesele, başını yastığa koyduğunda kendi vicdanına vereceğin cevaptadır.

Bir zamanlar insanlar azla mutlu olurdu, şimdi çokla bile huzursuzuz. 

Çünkü huzur, satın alınacak bir şey değil, içimizde korumamız gereken bir değerdir.

Hayat, o yüzden hâlâ aynı soruyu soruyor: 

“Tüm bunların arasında insan kalabildin mi?”

Ve cevabı sadece sen biliyorsun.

Nota ve Tınıyla... 

macit.soydan@gmail.com