Bir gün fırtına çıkar. Dalgalar seni savurur, gözlerin ufku göremez olur. 

Umutsuzca çırpınırken, bir kayık belirir. 

Seni taşır, seni korur, seni kıyıya çıkarır. 

Ve sen, yeniden karaya bastığında nefesini hatırlarsın.

Ama işte tam orada, insanın kalbi sınanır.

Unutur musun?

Seni kurtaran kayığı iteleyip tekmeler misin?

Yoksa avuçlarınla şefkatle okşar, ona minnet duyar mısın?

Hayatın en büyük imtihanı budur. 

Çünkü insan, çoğu kez kendini var edeni küçümser. 

“Ben yaptım” der. 

Oysa o kayık olmasa, fırtına çoktan yutmuştu seni.

Dostluk da böyledir, sevgi de, emek de. 

Kimi zaman bir nasihat, kimi zaman bir tebessüm, kimi zaman gözyaşını silen bir dost eli... 

Hepsi bir kayıktır aslında. Seni hayatta tutar, seni kıyıya taşır.

Ayağınla ittiğin her kayık, senden uzaklaşır.

Ve bir gün yine denizin ortasında kalırsın, bu kez seni kurtaracak tekne bulamazsın.

O yüzden şükret. O yüzden minnet et. O yüzden kıymet bil.

Çünkü seni kıyıya çıkaran kayığı itersen, bir daha seni taşımaya geri dönmez.

Nota ve Tınıyla... 

macit.soydan@gmail.com