Dünyanın dört bir yanında savaşlar sürerken, bir kadın çıktı sahneye…

Silahların gölgesine değil, kalbin sesine inandı.

O kadın, Venezuela’dan **María Corina Machado**.

Bir anne, bir lider, bir umut taşıyıcısı.

2025 Nobel Barış Ödülü’nü aldığında aslında yalnızca kendisi değil, tüm kadınlar, tüm anneler, tüm susturulmuş vicdanlar onurlandırıldı.

Machado, hayatı boyunca baskılara, tehditlere, yasaklara rağmen “adalet” demekten vazgeçmedi.

Kurduğu sivil hareketle halkının sesini dünyaya duyurdu.

Yoksulluğun, yolsuzluğun ve korkunun kol gezdiği bir ülkede bile barışa inanmayı seçti.

Ve bir gün o inanç, Nobel Komitesi’nin kapısını çaldı.

Onun hikâyesinde yalnızca bir siyasi başarı yok…

Bir kadının, tüm dünyaya nasıl ilham olabileceğinin kanıtı var.

Savaşların gölgesinde bile gülümseyebilen, düşse de yeniden ayağa kalkabilen, umudunu kalbinde taşıyan bir kadın var.

Bazen düşünüyorum…

Dünyayı kadınlar yönetseydi savaşlar olur muydu?

Bir anne, bir çocuğun ölümüne onay verir miydi?

Bir kadın, gözyaşlarıyla suladığı toprağın üzerinde bombalar patlasın ister miydi?

Sanmam.

Çünkü kadınlar yıkmak için değil, yaşatmak için yaratılmıştır.

Bir kadın kalbi, dünyanın en güçlü ordusundan daha dirayetlidir.

Machado’nun ödülü, işte bu gerçeğin sessiz bir ispatıdır aslında.

Barış, bir masa başı anlaşması değil; bir annenin duası, bir kız çocuğunun gülümsemesi, bir kadının umududur.

Belki bir gün gerçekten kadınlar yönetecek dünyayı…

Ve o zaman savaş meydanlarında değil, çiçek tarlalarında konuşacağız geleceği.

Tank sesleri değil, çocuk kahkahaları yankılanacak.

Ve biz, işte o gün anlayacağız:

Barış, bir kadının ellerinde çoktan doğmuştu zaten.

Nota ve Tınıyla... 

macit.soydan@gmail.com