Ne güzel demiş pop müziğin romantik prensi, merhum **İlhan İrem**;

“İçinde *utanmak* kelimesi olmayan yeni bir lisan yarattılar. Oysa biz, denizlerin deniz, yağmurların yağmur, aşkların aşk, insanların insan olduğu *masumiyet çağından* geliyoruz.”

Bazen tek bir cümle, bir dönemi değil; bir duyguyu, bir kuşağı, bir kalp iklimini anlatır.

İlhan İrem’in bu sözü de öyle… 

Çünkü biz, her şeyin bu kadar hızlı, bu kadar gösterişli, bu kadar gürültülü olmadığı bir zamandan geliyoruz. 

Utanmayı, ayıp etmeyi, nezaketi, bir kalbi incitmemeyi öğreten bir dönemin çocuklarıydık biz. Ve bugün o dünyanın sessizce elimizden kayıp gidişini izliyoruz.

Eskiden utanmak, bir eksiklik değil, bir zarafet göstergesiydi.

Birini kırdığında içinin sızlaması, bir gönlü yorduğunda uyuyamamak, sesini yükselttiğin birine ertesi gün gidip özür dilemek… bunlar insana insan olmayı öğreten küçük mucizelerdi. 

Şimdi “utanmak” sanki çağ dışı bir kelime gibi görülüyor. Herkes haklı, herkes güçlü, herkes konuşuyor ama kimse kalbini dinlemiyor.

Oysa biz, yağmurun kokusunu içine çekip mutlu olmayı bilen, denizin tuzunu dudağında hissedince gülümseyen, aşkı bir fotoğraf karesine değil bir mektubun satır aralarına saklayan insanlardık.

Birinin eline dokunmanın bile kalp çarpıntısı yaptığı zamanlardı o yıllar.

Ne çok şey değişti… ama belki de en çok “utanabilmek” duygusunu kaybettik.

Şimdi yeni bir lisan var.

Bu dilde ne utanç var, ne mahcubiyet, ne de içtenlik.

Sanki herkes kendi sahnesinde, repliklerini ezberlemiş gibi yaşıyor.

Oysa hayat prova değil, kalpten kalbe dokunan bir filmdi bir zamanlar.

İlhan İrem’in söylediği gibi, biz *masumiyet çağından* geliyoruz.

O çağın en güzel mirası, hâlâ içimizde bir yerlerde saklı,

Bir gözyaşında, bir tebessümde, bir eski şarkıda, bir sevda mektubunun sararmış kenarında…

Belki o masumiyeti bütünüyle kaybettik, ama hatırlamak bile insana iyi geliyor.

Çünkü kim ne derse desin; hâlâ utanabilen, hâlâ duygulanabilen, hâlâ sevebilen insanlar var.

Ve işte onlar, bu çağın sessiz kahramanları.

“Ve sen iyi ki vardın İlhan İrem… Bize masumiyetin nasıl bir güzellik olduğunu hatırlattığın için…”

Nota ve Tınıyla... 

macit.soydan@gmail.com