Şiir yazmadı; şiirler okudu, kısacık ama şiirsel bir hayat oluşturdu. Yaşarken ve ölümüyle birlikte günümüze kadar hakkında yazılan şiir, şarkı, türkü, roman, destan, oyun, film vb. sayısız bir niceliğe ulaştı.

Modern çağda da kadim destanlar dönemi karakterinin yaşayabileceğinin kanıtıydı. 

Erken gençliğinde bağlandığı dünya görüşünün bir bilinçli çılgınıydı adeta. Öncülüğünü, eylemciliğini bir akarsu gibi doğallaştırmıştı. Başını rüzgâra bırakmış bir saf aşırı. Yerçekimini pek tanımamış, tanısa da aldırmamış bir uzun gövdeyle akıp gitti gençliğinin önünde. 

İçtenliği, cesareti, zarafeti, duruşu, doğası, zekası ve neşesi, hakkındaki büyük ve tutkulu edebiyatın dayandığı temalar oldu. 

Köroğlu’nun çağdaşı, halk kahramanlarının simgesi gibiydi. Halk onu çocuğu, sevgilisi, arkadaşı, kardeşi, yoldaşı gibi benimsedi. Yakalanışından sonra hakkında alınan karar, toplum vicdanında bir deprem etkisi yarattı, sarsıntısı asla bitmeyen. O sarsılmadı ama. 

İsteği üzerine, son yolculuğuna çıkarken yoldaşlarının Rodrigo’nun Gitar Konçertosu’nu ıslıkla çalması, sehpada söylediği son sözler, babasına yazdığı o lirik mektup, her biri halk kahramanlarının sevdiği karakterlerin hikayelerine benzeyen anıları, 25 yıl 2 ay 7 güne sığdırdığı büyük yaşamın en dramatik anları olarak belleklere yerleşti. 

Dağlara doğru gidiyorlardı, kestiler yollarını; ukdeleri dağda kaldı. Ama ondan sonra dağlar hiç ıssız kalmadı.

Demişti zaten Cemal Süreya... 

Can Yücel de son noktayı koymuştu Mare Nostra'da... 

En uzun koşuysa elbet Türkiye’de de devrim,
O, onun en güzel yüz metresini koştu...
En sekmez lüverin namlusundan fırlayarak, 
En hızlısıydı hepimizin,
En önce göğüsledi ipi...
Acıyorsam sana anam avradım olsun,
Ama aşk olsun sana çocuk, aşk olsun!..

Nota ve Tınıyla... 

macit.soydan@gmail.com