Varlıklı ailelerden gelme iki kişi olmanın dışında  biri dünyanın sayılı, ülkenin en iyi şairi Nazım Hikmet Ran öteki ülkenin en iyi ressamı Abidin Dino. Bu  iki sanatcı işçi sınıfının, yoksul  halk kitlelerinin durumunu hep kendilerine dert edindiler.

 

 

Yapıtları ve yaşama bakışlarıyla ezilen ve sömürülenlerden yana taraf tutup ömürlerinin  bir kısmını hapishanelerde,  işkence tezgahlarında  ve sürgünde geçirdiler.  

 

 

Yıl 1961... Abidin Dino, Nazım Hikmet Ran ve çok sevdiği eşi Vera, Paris’te bir otel odasında kaldıkları günlerden bir gün  Nazım Hikmet, gecenin bir yarısı eline kalemini almış o sırada uyuyan  eşi Vera’ya “Saman Sarısı” adlı, Varşova, Krakof, Prag, Moskova, Paris, Havana ve tekrar Moskova olmak üzere toplam altı şehirde bulunduğu süre içinde yazdığı uzun şiirin bir bölümünü daha bitirmeye çalışıyor.

 

 

Bu arada Abidin ile birlikte, otel odalarının penceresinden Sen ırmağını gören çatı katındaki  pencerelerinin başında oturmuşlardır.  Şiirdeki; “Abidin uçsuz bucaksız hızın renklerini döktürüyor.”  mısrasından Abidin'in de bir yandan bir şeyler çizdiğini anlıyoruz.

 

 

Abidin Dino’nun yaptığı resimlere hayranlığını;  “Yüz elliye altmışın meydanlığında suda balıkları nasıl görüp suda balıkları nasıl avlayabilirsem / öyle görüp öyle avlayabilirim kıvıl kıvıl akan vakıtları tuvalinde Abidin’in”  diyerek belirten Nazım, eşine ithafen yazdığı “Saman Sarısı” adlı şiirinin içinde yukarıda da belirttiğim gibi Abidin Dino’ya da çağrılarda bulunmaktadır.

 

 

 

 

Abidin Dino mutluluğun resmini yapmadı. Çünkü o da biliyordu ki, tek bir kare ile somutlaştırılamazdı mutluluk denen kavram. O mutluluğu sözcüklerle anlatma yolunu seçti. Yaşanmışlıklarının beraberindeki arzularının, hayallerinin içinde olduğu bir şiirle…

 

 

***

***

***

***

***

***

***

***

 

 

 

 

 

 

 

 

macit.soydan@gmail.com