BİR ZAMANLAR KUĞULU 
Ne zaman Kuğulu Park’ın önünden geçsem içimde garip bir sızı oluşur. Çocukluğumun Kuğulu Parkı gelir gözlerimin önüne.. 
O dönemlerde şimdi Sheraton Oteli ve Karum’un bulunduğu yerde Kavaklıdere Şarap Fabrikası vardı. Çocukların en büyük eğlencesi üzüm bağlarından salkımıyla üzüm çalmaktı. Sonra da fabrikanın bekçisi tarafından kovalanmak tabii ki. Biz de az tadına bakmadık hani o üzümlerin. Sonra da kaçarken saklandığımız Kuğulu Park’ta izimizi kaybettirirdik. Tabii parkın o eski ve muhteşem hali bugünkü gibi değildi. Biraz daha öncesine gidersek, parkın bulunduğu alan park olmadan önce içinden dere geçen kavaklı bir araziymiş. Tunalı Hilmi caddesini kapsayan Kavaklıdere semti de bu dere ve orada yer alan kavak ağaçlarından almış ismini. Bunları hatırlamıyorum o benim bildiğim park kocamandı. 
İçinden henüz yol geçmemişti. Halen orada bulunan Polonya Sefareti’nin de bir kısmı parka aitti. İlkokul çocuklarını oraya pikniğe götürürlerdi. Bizler de yaz akşamlarında ağabey ve ablalarımızla o parka gider, salıncaklara biner, içinde bulunan çay bahçelerinde çayımızı yudumlardık. Kar yağdığı zamanlar ise bir başkaydı Kuğulu.. Sanki bembeyaz bir bulut kaplardı içerisini. O zaman da eldivenlerimizi giyer, kartopu savaşına başlardık. 
Sonra büyüdük, okul hayatımızla birlikte oraya gidiş amacımız da değişti. Bu kez sevgilimizle romantik bir gezi yapar, el ele dolaşır, birbirimizin kulaklarına aşk şiirleri fısıldardık.  İçinde bulunan gölette gezinen kuğulara yem atardık. Parkın adının da o dönemlerde Viyana Belediyesi tarafından hediye edilen beyaz kuğulardan geldiğini anlatırdı bize daha öncesini yaşayan büyüklerimiz. Bugünün kuğuları ise Çin Halk Cumhuriyeti tarafından hediye edilmiş. 
Daha sonra o devasa parkın bir bölümü Polonya Büyükelçiliği’ne verilirken bir bölümü de cadde yapıldı. Bugün o çocukluğumuzun Kuğulu Parkı ufacık bir alana sıkışmış. 
Evet, Ankara’nın sembol mekanlarından biridir bu park. İçinde ne anılar saklıdır. İnsana inanılmaz bir huzur verir. Şehrin en işlek yerlerinden birinde ıssızlıkta kaybolmak, kaçıp kurtulmak gibidir Kuğulu Park. Yeri gelir aileleri, yeri gelir arkadaşları, yeri gelir sevgilileri ağırlar o şirin yer. Banklar ve kuğular. Anılarıyla, hüzünleriyle, mutluluklarıyla, aşklarıyla, şimdi ise yalnızlıklarıyla kısacası her şeyiyle çok güzeldi Kuğulu. 
Kentin bu sembol mekânı artık küçüktür ama bu küçüklüğe tezat olarak bünyesinde dağlar kadar anı saklar. Başkentte yaşayan ya da aralıklarla da olsa yolu düşen hemen herkesten bir iz barındırır içinde. Bazıları hüzünlü, bazıları da dudaklarda hoş tebessümlere yol açan türdendir bu anılar... İnanılmaz bir büyüsü vardır. 
Diğer taraftan âdeta açık hava eviniz gibidir bu park. Her şeyiyle ve yaşanmışlıklarıyla bir başka güzeldir Kuğulu. Yapay değil tümüyle doğal oluşundan kaynaklanan, çekiciliğini ve varlığını inatla sürdüren, taş binaların arasında nostaljik ruhuyla ayakta durmaya çalışan, hani eskise de mihrap yerinde dedirten bir güzelliktir onunki...
Parkın bir diğer özelliği de heykelleridir.. Parkın girişinde Tunalı Hilmi Efendi'nin 2006 yılında dikilen heykeli bulunur. Dünya çocuklarına adanmış, seramik hamuru resim plakalarla donatılmış, oyuk, duvarımsı bir anıt ise başka bir renk katmakta parka. Diğer tarafta, sessizce ve hüzünlü bir metal heykel yer almakta; parkın Atatürk Bulvarı üzerindeki köşesinde, başı tek bir kürecikten ibaret, kolları ile birbirlerine kavuşmuş bir çifti temsil eden "isimsiz" metal bir heykel...Bu heykelin öyküsü pek bilinmese de, yaygın söylenceye göre, 1960'lı yılların başlarında, tam o yerde öpüşen ve bu nedenle bekçi kurşunlarına hedef olarak yaşamlarını yitiren bir çifti temsil eder.
Bir hoş sedadır şimdi beyinlerimizdeki yaşanmışlıklar. Bizlerle göçüp gitse de geçmişe ait ne varsa, elbette genç kuşakların da yaşanmışlıkları olacak. Belki onlar da anlatacaklar çocuklarına. Daha bir çok nesli ağırlayacak Kuğulu Park yaşlanan kuğularıyla.